Radiografia cyfrowa jest alternatywą dla konwencjonalnych zdjęć rentgenowskich, umożliwiającą uzyskanie zapisu fotografii w formie cyfrowej. Została wprowadzona przez Francisa Mouyena w 1987 roku. Termin ten obejmuje wszystkie systemy rentgenowskie, w czasie których zachodzi cyfrowa rejestracja obrazu. Radiografia cyfrowa nie wymaga takich dawek promieniowania, jakie niezbędne są do uzyskania prawidłowego wyniku tradycyjnego rentgena. Jest to bezapelacyjny atut przemawiający za częstszym korzystaniem z tej metody obrazowania medycznego.
Proces ucyfrowienia pracowni rentgenowskich nieustannie się rozwija. Obecnie zmniejsza się dawkę promieniowania, które bezpośrednio działa na pacjenta w trakcie prześwietlenia. Systemy cyfrowe są znacznie dokładniejsze ze względu na dzisiejsze zaawansowanie technologiczne. Medycyna dzięki wydajnym komputerom i monitorom oraz coraz doskonalszym technikom tworzenia cyfrowego obrazu ma większe możliwości pozyskiwania, obróbki i archiwizacji zdjęć rentgenowskich. Radiografia cyfrowa dzieli się na pośrednią i bezpośrednią. Obydwie metody bezsprzecznie stanowią usprawnienie działalności diagnostycznej i są dużym ułatwieniem dla specjalisty wykonującego badanie.
W konwencjonalnych, analogowych aparatach rentgenowskich używa się specjalnych filmów rejestrujących przebieg i wynik badania. Z kolei radiografia CR korzysta z płyt obrazowych, które odgrywają rolę detektorów promieniowania, zamkniętych w środku obudowy urządzenia. Kolejno następuje odczyt obrazu w dedykowanym czytniku płyt obrazowych. Wiązka lasera skanuje płytę, a zdjęcie wyświetlane jest bezpośrednio na monitorze. Cały proces pozyskiwania radiogramu jest podobny, jak w przypadku tradycyjnej radiografii, do czasu wrzucenia kasety do skanera. Korzyścią płynącą z zastosowania tej metody jest jej uniwersalność. Pozyskiwanie cyfrowego obrazu odbywa się dzięki wykorzystaniu już istniejącego aparatu rentgenowskiego. Dzięki temu koszty przejścia z konwencjonalnej radiografii na CR są niższe.
W systemach tego typu zrezygnowano z płyt obrazowych, zastępując je czytnikami, które są bezpośrednio połączone z aparatem rentgenowskim i komputerem. Obraz w czasie radiografii cyfrowej DR uzyskiwany jest niemalże natychmiast, co stanowi bezapelacyjnie jej zaletę. Wyróżnia się dwa systemy tej metody obrazowania, które są oparte na różnych założeniach konstrukcyjnych.
To założenie polega na uzyskiwaniu obrazu z wykorzystaniem zjawiska luminescencji niektórych związków chemicznych pod wpływem promieniowania rentgenowskiego. W ten sposób uzyskuje się obraz widzialny, który jest następnie zmniejszany i przesyłany. Ostatecznie obraz pada jednak na matrycę CCD i zostaje przetworzony w zdjęcie cyfrowe.
Jego nazwa pochodzi od określenia „Flat Panel Detector”, które oznacza „zespół czujników w płaskiej obudowie”. Jest to pewnego rodzaju matryca zbierająca informacje o natężeniu promieniowania rentgenowskiego w całym polu naświetlania. Uzyskane dane są bezpośrednio przetwarzane w sygnał cyfrowy.
Obraz cyfrowy można w różny sposób modyfikować – powiększyć, zmienić kontrast czy podkreślić kontury. Dzięki temu bardziej szczegółowo podchodzi się do oceny wyniku badania. Na monitorze dokonuje się analizy, wykonuje niezbędne pomiary i archiwizuje dane. Pozwala to uporządkować dokumentację oraz usprawnić pracę diagnostów.
Forma cyfrowa zdjęcia rentgenowskiego jest dostępna dla lekarza natychmiast po zakończeniu badania. Wstępna ocena obrazu umożliwia wykonanie powtórnego prześwietlenia bez ponownego układania pacjenta. Pozwala również na szybką konsultację z kilkoma specjalistami jednocześnie skupionymi w zupełnie innych miejscach.
Radiografia cyfrowa bezsprzecznie przyczyniła się do poprawy jakości badania rentgenowskiego. Zdjęcia uzyskiwane w ten sposób są wyraźniejsze, czytelniejsze i umożliwiają dokładniejszą analizę wyniku. Ponadto ucyfrowienie obrazów umożliwia porządną archiwizację. Wówczas odnalezienie odpowiedniego badania jest prostsze i szybsze dzięki zapisowi w pamięci komputera. Pozwala to również na wydanie wyników pacjentowi na płycie CD.
